10.09.2015
Przestrzenie ekstremalne, które opisujemy przy pomocy takich pojęć jak centrum i peryferia najsilniej determinują postawy i zachowania człowieka. Świadomość ich wartości pozwala kształtować postawy spójne z ich złożonym, często wielopłaszczyznowym charakterem. Człowiek świadomy miejsca w którym żyje, rozumiejący jego logikę może kształtować linię swojego rozwoju wpływając jednocześnie na obraz otaczającego go świata. Peryferia, miejsca odległe od centrów inspirują i czekają na swoich odkrywców. Miejscem odkrytym dla sztuki przez parę artystów Ewę i Leszka Kunickich jest odległa kilkanaście kilometrów od Drohiczyna wieś Skrzeszew.
Skrzeszew to miejsce peryferyjne, które zostało przez nich podniesione do rangi osobnego i osobistego centrum. Miejsce nasycone twórczością, której rodowód jest nad wyraz czytelny - to pejzaż który w tym przypadku tworzy ikonosferę codzienności żyjących tam ludzi. Postrzegany i obecny permanentnie, zostaje w świeżym, kolorystycznym malarstwie Ewy Kunickiej przeniesiony w obszary lapidarnego, oszczędnego znaku. Niewielkie formaty, ślady gestu przywołują skojarzenia notatki, zapisu chwili determinowanej zmieniającym się światłem, pamięcią i odwieczną tęsknotą do harmonijnego, pięknego świata. Mamy do czynienia z pejzażem, który opisuje świat obserwowany i doświadczany w potoczności codziennego dnia. Znam ich dom, wpisany w pejzaż wydaje się być dziełem malarza a nie budowniczego, jakby został w malarski sposób wpisany w pejzaż a nie zbudowany, stanowi naturalną część krajobrazu którego przedłużeniem jest malarska twórczość Ewy Kunickiej. Ale Skrzeszew to również tradycja kultury granicznej, bogaconej świętą ikoną i pięknym prawosławnym obrządkiem. Złoto, które pojawia się w malarstwie Leszka Kunickiego jest jak abstrakcyjna materia a jednocześnie lustro odbijające naszą codzienność. Czy dla Leszka Kunickiego złota płaszczyzna ma związki z monumentalnym porządkiem prawosławnej ikony? Tego nie wiem, nawet nie chcę go pytać, pozostaję wobec abstrakcyjnego złotego obrazu z odczuciem ikony mimo że te dwa pojęcia wzajemnie się wykluczają. Nie mówię tutaj o analizie dzieła a osobistym odczuciu bo te prace i miejsce w którym powstały upoważniają do refleksji uwolnionej od obowiązujących w wielkich centrach norm, kanonów i strategii. Zdaję sobie sprawę że obrazy które oglądałem w prowadzonej przez Kunickich Galerii RE znajdowały się w swoim środowisku i naturalnym jest przybywanie widzów właśnie tam, do Skrzeszewa, do miejsca które jest dla tej twórczości swoistą kolebką, gniazdem a może właśnie źródłem. Prawa społecznego funkcjonowania sztuki zmuszają czasem do zmiany akceptowanego przez nas naturalnego porządku. Taką zmianą jest ekspozycja obrazów Ewy i Leszka Kunickich w warszawskiej Galerii Elektor. Wyjęte ze swojego małego centrum mają szansę zaistnieć w centrum jakim jest największe stołeczne miasto. Spotkają się dwa wymiary tego pojęcia i dla mnie jest to kluczowy moment odbioru tej sztuki bo znam Skrzeszew, miejsce które znajduje się w samym centrum życia, pracy i twórczości Ewy i Leszka Kunickich.
Janusz Bałdyga. Warszawa 2015
